ZACZYK Teodor (20 IV 1900, Kobyla k. Raciborza – 23 IV 1990, Sosnowiec) – st. przodownik policji, szpadzista i szablista klubów śląskich, olimpijczyk z Berlina (1936) i Londynu (1948), członek POW GŚl. (1919–1922), uczestnik III powstania śląskiego (dowódca plutonu w 5. kompanii 4. PP), od 1924 w Policji Województwa Śląskiego (st. przodownik). Zmobilizowany do żandarmerii polowej (VIII 1939), wraz z wojskiem przekroczył granicę polsko-węgierską (24 IX), został internowany. W XII 1940 powrócił do okupowanego kraju (Lublin). Jako żołnierz AK wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec (1943). Był członkiem Policyjnego KS (1932–1939), „Pogoni” (1945–1949), „Stali” (1949–1956) i „Baildonu” Katowice, reprezentantem Polski (1934–1936) na ME (1934), w międzypaństwowym meczu z Niemcami (1935) i IO (1936, 1948). Osiągnięcia: 12 (6–3–3) medali MP (1934–1950) – 1 m. szpada indywidualna (1938), szabla indywidualna (1946), drużynowo (1947–1950); 2 m. szpada (1934, 1946), szabla (1937); 3 m. szabla (1938). Od 1952 pracował jako szkoleniowiec w śląskich klubach, Technikum WF w Katowicach (1952–1960), młodzieżowej szkółce Centralnej Rady Związków Zawodowych, wychował wielu reprezentantów Polski i olimpijczyków (►Anna Skupień-Włodarczyk, Genowefa Migas, Wojciech Rydz, Jerzy Matwiejew). Działał m.in. w Polskim Związku Szermierczym i Związku Weteranów Powstań Śląskich. Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej, odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany w Katowicach na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza.
B. Tuszyński, H. Kurzyński: Od Chamonix i Paryża do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924–2010. [Warszawa 2010]; inskrypcja nagrobkowa na cmentarzu parafii p.w. św. Piotra i Pawła przy ul. Sienkiewicza w Katowicach.
